Patron

Błogosławiony Jan Łobdowczyk z zakonu św. Franciszka żył w XIII wieku. Pochodził z Łobdowa koło Brodnicy. Brał czynny udział w tworzeniu klasztoru franciszkanów (konwentualnych) w Toruniu, gdzie do dziś istnieje pofranciszkański kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, który zachował w znacznej mierze swój pierwotny wygląd charakterystyczny dla franciszkanów: brak wieży, wysoka nawa główna i prezbiterium oraz krużganki. Jan został przeniesiony do klasztoru w Chełmnie, gdzie zmarł 9 października 1264 r. i został pochowany w kościele Franciszkanów pod wezwaniem św. Jakuba. Najdawniejsze przekazy historyczne przedstawiają Jana, doktora teologii, jako zakonnika gorliwego w zachowaniu reguły, męża rozmiłowanego w modlitwie, posiadającego dar kontemplacji i odznaczającego się szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej i Dzieciątka Jezus. Ubogacony też był darem ekstazy. Podobno za życia czynił cuda. Z siedemnastowiecznych podań (najstarszych, jakie się zachowały) dowiadujemy się o Janie Łobdowczyku, iż był patronem żeglarzy. Grób, od góry otwarty, zabezpieczony tylko solidną, żelazną kratą, znajdował się przy wielkim ołtarzu pod tabernakulum. Grób ten nawiedzało wciąż coraz więcej wiernych z różnymi intencjami, dostępując pocieszenia. Najwięcej jednak przybywało rybaków i żeglarzy, którym błogosławiony wiele razy pomagał. Sami wodniacy mówili o tym z wielkim przejęciem. Często w mroku pochmurnych nocy i podczas burzy, gdy zagrażało im niebezpieczeństwo, zanosili modlitwy do swego patrona, a wtedy byli cudownie ratowani z opresji. W ciemnościach, gdy groziło rozbicie statku, sam Jan Łobdowczyk ukazywał się z wielkim światłem (pochodnią) i prowadził ich bezpiecznie do portu. Stąd też od tej pory bł. Jan był malowany na obrazach z pochodnią w ręku, tak jak na obrazie, który znajduje się w jego rodzinnej miejscowości – Łobdowie (między Toruniem a Brodnicą). O bł. Janie z Łobdowa nie zapomnieli również torunianie, w których mieście spędził swą młodość i pierwsze lata w zakonie franciszkanów. W szczególności modlili się do niego flisacy, którym był szczególnie bliski. Z racji, iż Toruń był miastem handlowym i spotykali się tu flisacy, wodniacy i żeglarze z różnych stron Europy, od nich dowiadywali się, iż w ciemnej nocy na morzu mają swego orędownika u Pana Boga w osobie toruńskiego franciszkanina. Kult bł. Jana Łobdowczyka osłabł, gdy przyszła reformacja. Grób błogosławionego został zasypany i po pewnym czasie zapomniano o Łobdowczyku, do czego w dużej mierze przyczyniła się kasata klasztorów franciszkańskich, m. in. w Chełmnie. Jednakże do ponownego ożywienia kultu przyczynili się sami protestanci, dokładniej żeglarze, którym ukazał się Łobdowczyk, ratując im życie podczas nawałnicy, za co kazał odbyć pielgrzymkę do swego grobu. Przybyli do Chełmna, gdzie odnaleźli grób bł. Jana dzięki jednemu z najstarszych mieszkańców miasta, który wskazał, gdzie znajdowała się trumna z jego doczesnymi szczątkami. Kult ponownie ożył i rozpoczęły się pielgrzymki do Chełmna. W czasach współczesnych kult Błogosławionego jest nadal żywy wśród wodniaków. Dowodem na to może być choćby fakt, że przystań nad Wisłą w Chełmnie (leżącą od strony sąsiedniego Świecia) nosi od 1992 roku imię błogosławionego Jana Łobdowczyka.